Краiна пад небам, не могучы дыша,
Яна амаль гине пад гнетам сваих же
Нi крыгi, не поту, ня болю не стала,
Адна толька цемра у нас закахана.
Бацькі ўсе плачуць ад нуды пра сына,
Які у турме нi за што третий год як
Ваўкі ў пагонах не маюць спакою,
Пакуль ім краіна не стане сваею.
Глядзіш ты на неба і марыш пра щастье,
Якое не прыйдзе ніколі…